جانا بچشم دل خدا را جلوه گر بین

السلام علیک یا فاطمه الزهرا

جانا بچشم دل خدا را جلوه گر بین

توحید از سر تا بپا را جلوه گر بین

نور امید انبیا را جلوه گر بین

در قلب شب الضحی را جلوه گر بین

                              خورشید می خندد مگر ماه جمادی است

                                آنجا که در اوهام ناید بزم شادی است

ایزد بختم الانبیائ کوثر عطا کرد                            آئینه خود را به پیغمبر عطا کرد

یا آنکه او را مصحفی دیگر عطا کرد                        از آنچه وصفش اورم  بهتر عطا کرد

                               ناموس ذات ذوالجلال سر مد است این

                               دخت محمد بلکه ام احمد است این

نور قدم صدیقه قبل از زمانها                                  کفو علی بانوی بی کفو جهانها

بالا مکان دائم صفابخش مکانها                              پوشیده رخسارش چراغ آسمانها

                                  گنج خدا سرمایه پیغمبر است این

                                 دختر ولی خون خدا را مادر است این

 بگذاشت پا در عالم آنکو عالم از اوست                     از نسل آدم زاد اما آدم از اوست

فیض مسیحا و عفاف مریم از اوست                                    او از رسول است و رسول اکرم است

                                    گر اونبودی دین پیغمبر نبودی

                                    نامی بجا از احمد و حیدر نبودی

آزار خود خواندی  نبی آزار او را                                 دانسته دیدار خدا دیدار او را

بوسیده دست و سینه و رخسار او را                                  فرمان برد تا خالق دادار او را

                                    با دیدن او دل به او تقدیم کرد

                                  یا رو ی پا ایستاده یا تعظیم کرده

قلبش خدا را مخزن سر نهانی                                  کویش نبییین را بهشت جاودانی

حسنش محمد را کتاب آسمانی                                رویش علی را افتاب زندگانی

                                   قرآن کتاب مدح این دختر تمامیش

                                    تنها مدیحت خوان او باب گرامیش

برتر ز اوهام خلایق حد اوجش                                             یکتا به خوبی ها همه مانند زوجش

پیغمبران در خط فرمان فوج فوجش                              عفو خدا می جوشد از دامان موجش

                                 با آنکه خاک از فیض او خلد بربن است

                                  مشهورتر در اسمانها از زمین است

باید به استقبال این تابنده کوکب                                پیغمبر  آن سر تا به پا آئینه رب

تقدیس کن تکبیر گو تسبیح بر لب                              از همسرش دوری بگیرد تا چهل شب

                                       این است کز اغاز با حسن خدایی

                                        در پرده میکرد از محمد دلربایی

این بضغه یاسین و کفو بوتراب است                                      ماه زمین و اسمان را آفتاب است

هم ام احمد است و هم ام الکتاب است                     با آنکه خورشید جمالش د رحجاب است

                                     در بحر نورش غرق از مه تا بماهی است

                                            روشنگر جان رسولان الهی است

مریم به ابریق بهشتی شوید او را                               عیسی فراز آسمانها جوید او را

احمد بسان عطر جنت بوید او را                                  ایزد سلام از خود مکرر گوید او را

                                    با گوش جان در وصف او بشنو ، ز طاها

                                           ام ابیها بضعه منی ، فداها

ماه جمادی آفتاب داور است این                                 از هرچه گفتم برتر و بالاتر است این

سر تا به پا ، تا بسر پیغمبر است این                        دختر ولی ، خاتون روز محشر است این

                                        این روح مابین دو پهلوی رسول است

                                           انسیه الحوراء زهرای بتول است

ای خوشترین گفتار حق مدح و ثناست                        وی مصطفی فرموده جان من فدایت

وی انبیاء ، لب تشنه آب بقایت                                  وی هل اتی حرفی از اوصاف عطایت

                                      مدح تو گفتم گرچه حدم نیست این اوج

                                         گاهی خسی را بار افتد بر سر موج

 ای بر خدا خیر کثیر از کثرت خیر                            وی کرده در معراج عشقت مصطفی سیر

ماهی که شبر زاده و آروده شبیر                             هم آشنا مرهون الطاف تو هم غیر

                                      این عفو تو این نامه عصیان ، خدا را

                                      از در مرانی “میثم “بی دست و پا را

(غلامرضا سازگار)