۰۰۸-گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم

السلام علیک یا صاحب الزمان

گر هوای سر کوی تو دهد بر بادم

بحقیقت کند از بند هوا آزادم

جلوه ی روی تو از طور دلم برده قرار

کز زمین می رسد اینک بفلک فریادم

سینه ام ناله ی جانسوز چه بنیاد کند

سیل اشکی بزند سر بکند بنیادم

لیلی حسن ترا بنده چنان مجنونم

که خردمندی یک عمر برفت از یادم

خضر را چشمه ی حیوان همه ارزانی باد

من دهان و لب شیرین ترا فرهادم

بود امیدم که به جاه تو بجایی برسم

در پی این طمع خام به چاه افتادم

آرزو داشتم از جام تو یابم کامی

دوسه کامی شدم و دین و دل از کف دادم

خواستم برگ و بری از گل رو تو برم

بر زمینم بزد آن شاخه ی چون شمشادم

رخت بستم بخرابات ز ویرانه ی دل

تا که معموره ی حسن تو کند آبادم

جز غم عشق تو در لوح دلم نقش نبست

مفتقر زین سبب از کلک مشیّت شادم

( آیت الله غروی اصفهانی )

(کمپانی )