در ارض و سمـــا جلـــوۀ توحیــد، مبـــارک

ای اهــــل ولا اهــــل ولا، عیــــد، مبـارک!

بــا چـــرخ  بگـوییــــد فــــرو  ریــــز ستاره

بــا مـــاه بگوییــــد کــه خورشیـــد مبـارک

ای مـــردم عالـــم شــب میـــلاد محمـــد

رویــی کــه درخشیــد و  ندیدیـد،  مبـارک

در هفـــدهم مـــاه ، مــه چـــارده سر زد؛

یـــا نـــور خـداونـــد درخشیـــــد ، مبــارک

ای مکـه قدمگـاه پیمبر شدی امشب

ای آمنه تبریک! که مادر شدی امشب

این است که ملکِ دوجهان بسته به مویش

دیــده است خــدا صـورت خود در گل رویش

سرهـــای نکویـــان همـــه خـاکِ کفِ پایش

دریــای کمــــالات ، یکــی قطـــره ز جویش

پیغامبــــران  پیشتـــــر از صبــــــح ولادت،

نوشیــده همـــه کوثـــر عرفـــان ز سبویش

رویــد ز جهنــــم گــلِ «بَـــرداً و ســــلاماً»

افتــد چـــو  در آن قطـره‌ای از آب وضـــویش

هر صبح و مسا بانگ اذان است سرودش

شغـل ملک و شغـل الهـی است درودش

این نورالهی است به سماوات و زمین است

این عبــد ولـــی آینـــۀ حــی مبیـــن است

این است که سرسخت‌ترین دشمن جانش،

می‌گفت امین است،امین است،امین است

ایــن جـــان گــرامی بـــه تـــن پــاک نبیین

ایـن روی خـدا در نظـــرِ اهـــل‌ یقیــن است

چنــدی شـده همسـایۀ مــا خــاک نشینان

این است که در عرشِ خدا صدرنشین است

از صبــح ازل دست خـدا بــر ســـر او  بــود

جبریــل بــدان مرتبــه خـــاک درِ  او  بــــود

بحـریست کــه خوبــان دو عالــم دُرِ نابـــش

نــوری است فروزنــده که نور است حجابش

افـــواج مــلَک ذرۀ  خورشیــــد  وجــــودش

ارواح رُســـــل،  مستمـــعِ علــــمِ کتــابش

گلهــای بهشتــی کـه پـــر از عطـر بهشتند

شستنــد همـــه پیرهـــن از بـــوی گـلابش

ای خلـــق جهــــان ! مکتــب او را بپــــذیرید

والله قســم وحـــیِ الهیـــست، خطــــابش

ادیــان همــه منســوخ بــه جـز مکتب احمد

تـا حشـر رسـول است رسـول است محمّـد

ای اهــل جهـان گــوش بــه فرمــان محمّــد

ایــن پنــج کتـب آمـــده در شــــأن محمّــد

خواهیـــد کـــه در دامــــن بیگانـــه نیفتیــد

آریــــد همــه دسـت بــــه دامـــان محمّــد

والله  قســـم ســــوی خداونــــد نبـــــاشد

راهــی بــه جـــز از عتـــرت و  قـرآن محمّـد

بایــــد ز علـــی مثـــل نبـــی کــرد اطـاعت

چــون غیـر علـی نیست کسـی جان محمّد

روزی کــه نبــی بــود و خــدای ازلــی بود

والله علــی بــود و علــی بــود و علی بود

ای خیـــل رســـل بـــوده  از آغـــاز بشیـرت

وی آمــــده خـلوتگــــه معبــــود، سریـــرت

در حشــر بــه گلـزار جنانش، چه نیاز است

آن کـو  نگـــرد بـــر گـــل رخســــارِ منیــرت

بـــر تخـت سلیمـــان نبـــی نـــاز فـروشد،

هــر کس بنشینــد بــه روی فـرشِ حصریت

مـا محــو تجـــلای تــو هستیــم و  ندیدیم

عمری است که جبریلِ امین است اسیـرت

از صبــح ازل، نخـل رســالت بـه تو  بر داد

آییــن تـــو  تنهـــا مـدنیّت بـــه بشــر داد

تـو نــوری و  توصیــف تـو در سورۀ نور است

تو خــود شجـر نـوری و دل، وادی طور است

مدح تـو عیــان است در انجیــل و  بـه تورات

قرآن تـو  فــوق صُحُـــف و  فــوق زَبور است

زهـــرای تــو مرضیـــه و  انسیّـــه و حـــورا

خــاکِ قـــدمِ فضّـــۀ او سرمـــۀ حــور است

آییـــن تـــو،  قــرآن تـــو، دیــن تــو همـاره،

بــر امــت تـو باعـث فخر است و غرور است

سوگنـــد بــــه ذاتِ  احــــدِ  قـــادرِ منــان

میــلاد تــو  یک هدیـۀ پاک است به انسان

آیینــۀ رحمـــانی و  رحمــــان بــه تــو  نازد

آرنـــدۀ  قـــرآنی و  قــــرآن بـــه تـــو  نــازد

عیســای مسیحــا بـه فلک، مـدح تـو گوید

بـالله قســم، موسـی عمــران بــه تـو  نازد

چرخ و  فلک و ارض و سما و مه و خورشید،

جـن و  بشـر و حـوری غلمـان بــه تــو  نازد

سوگند به انسان کـه قسم خـورده خدایش

حق است که پیش از همه،انسان به تو نازد

تـو جـان علـی هستــی و او جـان تـو، آری،

والله کـه در جســم علــی، جـان بـه تو نازد

«میثـم» بــه تو  نـازد کـه بوَد مدح‌سرایت

ای خواجــۀ عالـم! همـه عالـم بـه فدایت

(غلامرضا سازگار)